سپید نگاشت‏ها

این وبلاگ، درگاهی است برای آنکه عقایدم را بدون سانسور بنویسم. سانسوری که محیط به ما تحمیل می کند و در برابر گفتن اعتقاداتمان، گاهی چنان هوچی گری می کنند که اصل حرف ناشنیده می ماند.

مثلا اینجا میخواهم بگویم که به نظام امامت و امت معتقدم، نه نظام دموکراتیک. زود پا پس نکشید، اگر این نظام را خوب باز کنیم، بسیار بهتر از آن چیزی است که به آن خود غربی‏ها هم دیکتاتوری اکثریت می‏گویند. هرچند به اعتقاد من در واقع دیکتاتوری اقلیت است. مثلا شما نگاه کنید اعضای شورای شهر تهران با چند رای برگزیده شده اند؟ مثلا در انتخابات شوراهای سوم که با مشارکت بیشتری برگزار شد، نفر اول حدود 600 هزار و نفر پانزدهم کمتر از 200 هزار رای داشت، جمعیت تهران را هم که بین 8 تا 12 میلیون متغیر می گویند. حالا اصلا می گوییم 5 میلیون، پس این 200 هزار نفر برای 5 میلیون جمعیت تعیین تکلیف می کنند. تازه کاش همه مصیبت همین باشد، آن 200 هزار نفر هم که رای شان با شناخت کامل و با علم به توانایی ها و برنامه ها نبوده است. ته کار، می بینی چند ائتلاف سیاسی و چند تیم تبلیغاتی هستند که در این نظام اداره کننده مردم هستند. پس دیکتاتوری اقلیت نام درست تری است.

این در حد مقدمه، باز هم خواهم نوشت